مدتی ست برایتان حرف نزده ام، می توان گفت:

خوب

خیلی غلط ها کردم در زندگیم.

اصلاً بین همه معروفم به کسی که " غلطی نمونده که نکرده باشه! ".

هیچ کسی نیستم.

هیچ چیزی نیستم.

یه موجودم که برای هر دورانش یه سیستمی ردیف کرده و بعد

مثل خر زده سیستم رو نابود کرده و مونده تو گِل.

یه روند احمقانه رو هر روز دارم طی می کنم.

و اتفاقاً هر روز موقع رفتن و برگشتن سیل عظیمی از احمق هایی که

با من مشترکن رو می بینم.!

اصلاً نگران نیستم و هر روز دارم بیشتر و بیشتر از ستون دود بالا می رم.

زیاد استحکام نداره ولی خوراک یه کسایی مثل منه.!

یه  folder  درست کردم از استاد شجریان و توی این رفتن و اومدن ها توی گوشم

می خونه و عجیب حال می کنم باهاش.

سر دردهای اتمی شدتش و دفعاتش بیشتر شده

ولی حتی به اون هم اهمیتی نمی دم.

رفقا رو بیشتر می بینم اما خوب حداکثر، یک ساعت حوصله شون رو دارم و

به یه بهانه ای که اتفاقاً می تونه تنهایی مادر باشه

می پیچمشون و می یام پی کارم.

احتمالاً آهنگ jigaraki  رو گوش دادید

در قسمت های انتهایی یه جمله ی زیبا میگه :

کلاٌ به ت ...

ندارم ولی ازش مایه می زارم و می گم.

در کل

حالم رو به راست

فکرم آزاد.

(می دونم که الان برام حرف در می یارید که

این دلش خوشه و از این حرف ها، اما این یه اصطلاحه که همیشه میگم.) 

د - ن : لامصب دلم بدجوری براش، تنگ شده...